Metodologia

Internet stanowi swoistą rewolucje w odniesieniu do tradycyjnych środków masowego przekazu. Aby prowadzić proces komunikacyjny za pośrednictwem telewizji, radia czy prasy, nadawca musi posiadać zaawansowaną wiedzę technologiczną, odpowiednią infrastrukturę sprzętową, oraz musi poddać się, często restrykcyjnym, regulacjom prawnym.

Do momentu rozpowszechnienia Internetu, cechą charakterystyczną tradycyjnych środków masowego przekazu, była stosunkowo mała baza nadawców w zestawieniu z bazą odbiorców. Rewolucyjność Internetu polega na tym, że w jego przypadku niemal każdy może zostać masowym nadawcą. Wiedza oraz zasoby potrzebne do publikacji, ogólnie dostępnych materiałów, w Internecie, w zestawieniu z wiedzą i zasobami potrzebnymi do budowy stacji telewizyjnej, wydają się być minimalne. Z tej właśnie przyczyny liczba nadawców w sieci jest ogromna i nieporównywalnie większa niż w przypadku tradycyjnych mediów. Łatwość tworzenia nowych technik publikacji w sieci oraz duża ilość ludzi, zaangażowanych w proces nadawczy, powodują, iż „rozwój” i „zmiana” są pojęciami na stałe związanymi z Internetem.

Wartym podkreślenia jest fakt, iż owe rozwojowe zmiany zachodzą na poziomie makro i mikro. Na skalę makro dotyczą one tworzenia przez duże firmy, korporacje lub zrzeszenia nowych, ogólnych rozwiązań technologicznych np. technologii przesyłu danych lub nowych opracowań języków programowania. Na poziomie mikro zmiany wprowadzane są przez indywidualnych użytkowników, którzy korzystając z otwartości struktury narzędzi programistycznych, sami wypracowują nowe rozwiązania. Reasumując niemal każdego dnia środowisko sieciowe wzbogaca się o kolejne narzędzia i to zarówno na płaszczyźnie technologicznej jak i koncepcyjnej, zaś swoistym „rewolucjonistą” może być potężny Microsoft lub Jan Kowalski z Wrocławia.

W pracy swojej postanowiłem uniknąć ograniczenia się do opisów i prezentacji metod i technik stosowanych jedynie przez agencje i działy Public Relations. Po wstępnej analizie treściowej serwisów internetowych poświęconych elektronicznemu public relations, zdecydowałem się postawić tezę, iż specjaliści PR zaangażowani w wykorzystanie Internetu jako narzędzia public relations, w kwestii doboru, konstruowania i opisywania konkretnych technik, są środowiskiem zaskakująco mało kreatywnym np. żadna z ww. firm nie ma w swojej ofercie budowy sieci kontaktów z otoczeniem, w oparciu o komunikatory real time – mimo, iż technika ta jest wykorzystywana z powodzeniem przez wiele osób czy firm.

Próżno by również szukać jakichkolwiek artykułów tematycznych, czy opracowań związanych z wykorzystaniem grup dyskusyjnych i forów internetowych w procesie public relations itp. Efektem takiego stanu rzeczy jest fakt, iż jedynie główne elementy treści merytorycznej mojej pracy, konstruowałem jako wypadkową oferty internetowych agencji public relations oraz teoretycznych opracowań dotyczących public relations. Na bazie tego „szkieletu” w dalszym postępowaniu budowałem szczegółową zawartość pracy. Korzystałem przy tym z publikacji tematycznych oraz, przede wszystkim, z materiałów i źródeł nie związanych treściowo z zagadnieniami public relations. Wielokrotnie dany artykuł tematyczny stanowił dla mnie jedynie wstęp do dalszych analiz.

Podstawę metodologiczną mojej pracy stanowiła analiza treściowa i wizualna dostępnych źródeł. Za źródła służyły mi serwisy internetowe (włączając fora), elektroniczne biuletyny, mailingowe listy dyskusyjne, tematyczne materiały drukowane. W kilku przypadkach „źródłem” były też dostępne funkcje specjalistycznego oprogramowania. Każda z przedstawianych przeze mnie metod sieciowego Public Relations posiada swoją własną, charakterystyczną warstwę źródłową: